ചിന്നംവിളി

                      ചിന്നം വിളി

ആന വരുന്നേ, ആനവരുന്നേ

അമ്പാരിയുണ്ടേ

ആനപ്പുറത്തൊരു ദേവനുമുണ്ടേ,

പൊന്നാലിലക്കുടയുണ്ടേ.

ചെണ്ട, തിമില,യിടയ്ക്ക, മദ്ദളം

പഞ്ചാരിയുണ്ടേ

കോലും കൊമ്പും കുഴലും വിളിയായ്

ഭൂതഗണങ്ങളുണ്ടേ

ആർപ്പോ ഈർറോ കൂട്ടാൻ വമ്പെഴും

നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളുണ്ടേ

നാട്ടിലെപ്പെണ്ണുങ്ങൾ, പൈതങ്ങ,ളുത്സാഹ –

ച്ചാർത്തിതാ കൂടെയുണ്ടേ.

ആന വരുന്നേ, ആനവരുന്നേ

അമ്പാരിയുണ്ടേ

ആനപ്പുറത്തൊരു ദേവനുമു,ണ്ടത്

ഞാനാണ് ,ഞാൻ, ഞാൻ, ഞാൻ!

മേളപ്പെരുക്കവുമാർത്തുവിളികളു –

മെന്റെയോങ്കാരമല്ലോ.

ആനയും ദേവനും ഞാനുമുലകവു -

മൊന്നുതാ,നുത്സവം താൻ.

ഉത്സമേളം തിമിർത്തതിൽ മൂവുല –

കൊക്കെയും നർത്തനമായ്;

ആന വരുന്നേ, ആനവരുന്നേ

അമ്പാരിയുണ്ടേ.

തീവെട്ടിത്തീ പടർന്നാക്രാന്തചിത്തനായ്

ആനയുലഞ്ഞുവല്ലോ;

ആനയിടഞ്ഞല്ലോ, ചിന്നംവിളിയിൽ

കോവിൽ വിറകൊള്ളുന്നേ

കോലും കൊമ്പും തീവെട്ടിയുമായി –

ട്ടാളുകളോടുന്നേ

ഇടംകാലടിയിൽപ്പിടഞ്ഞ പാപ്പാന്റെ

വിളിപോലും പൊങ്ങീല്ല,

വലംകാലടിയിലമർന്ന പൂജാരിയെ

ഭഗവാനും കണ്ടില്ല,

കൊമ്പിൽക്കോർത്ത ജഡവുമായ് വമ്പൻ

അമ്പലം ചുറ്റുന്നേ

ആനയിടഞ്ഞിട്ടാളുമെതിച്ചി –

ട്ടാകെയും ചോരക്കളം.

നാട്ടിലെപ്പെണ്ണുങ്ങൾ, പൈതങ്ങൾ, പൂരുഷ –

രാർത്തലച്ചോടുന്നേ

നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളും ഭൂതഗണങ്ങളു –

മൊപ്പാരം കൂട്ടുന്നേ

ആന വരുന്നേ, ആനവരുന്നേ

നാട് മുടിഞ്ഞുവല്ലോ

ആനയും ദേവനും ഞാനുമോങ്കാരവും

നാലായ്ത്തെറിച്ചുവല്ലോ

നാടിന്റെ മിഥ്യയിൽ കാടിന്റെ സത്യങ്ങൾ

വീണുചിതറുമ്പോൾ

ആനയെയാനയായ്, കാടിനെ കാടായി

നാടിനെ നാടായി,

നമ്മളെ നമ്മളായ്ക്കാണുമോങ്കാരമായ്

ചിന്നം വിളിയുയർന്നൂ.